Wat als je niet hoeft te geloven dat je niet goed genoeg bent?

Ken jij dat gevoel ook? Dat gevoel dat je niet ‘goed genoeg’ bent? Of dat nu is als vader, moeder, werknemer, werkgever, dochter, zoon, vriend, vriendin, man, vrouw of gewoon als mens. Er zijn zoveel momenten waarop we kunnen denken dat we er een potje van maken. Dat we tekortschieten. Ik denk dat heel veel mensen dat gevoel herkennen. Ik wel in ieder geval. Dat we ons soms zo voelen, dat geeft niet. Het wordt pas moeilijk als we gaan geloven dat die gedachten waar zijn.

Waar die stem, dat jij niet goed genoeg bent, vandaan komt

Die kritische stem in je hoofd, die steeds zegt dat je beter je best moet doen, dat je niet genoeg bent of dat je iets verkeerd doet, heeft vaak een geschiedenis.

Soms hoor je er iemand anders in: een ouder, een leraar, iemand die ooit iets zei dat bleef hangen. Soms is het de druk van de maatschappij, die vertelt hoe we zouden ‘moeten’ zijn. En soms is het gewoon een stem die ooit is ontstaan om je te beschermen tegen pijn of afwijzing.

Ik herken die stem goed. Vaak bedoelt ze het eigenlijk goed; ze wil me behoeden voor fouten of afwijzing. Maar de manier waarop ze dat doet, werkt niet meer. Ze houdt me klein. Ze zorgt ervoor dat ik streng ben voor mezelf, ook als dat allang niet meer nodig is.

Vriendelijk worden voor jezelf

De kunst is niet om die stem te negeren of te bestrijden, maar om haar te leren kennen.

Om te horen wat ze probeert te zeggen, en haar niet de leiding te geven.

Je mag ruimte maken voor alle delen van jezelf: de perfectionist, de angstige, de kritische. Maar ook voor dat deel in jou dat wél weet: ik doe mijn best, en dat is genoeg.

Wanneer je dat doet, neem je als het ware weer zelf het stuur in handen. Je hoeft niet meer te geloven wat de kritiek zegt. Je ziet het voor wat het is: een oud patroon dat ooit hielp, maar nu mag verzachten.

Zelfcompassie leren

Zelfcompassie klinkt soms wat vaag, maar het is eigenlijk iets heel concreets.

Het betekent dat je met jezelf omgaat zoals je dat met een goede vriend zou doen.

Niet hard, niet streng, maar met mildheid en begrip.

Drie stappen kunnen helpen wanneer je merkt dat je vastzit in zelfkritiek:

1. Erken wat er is.

   Zeg in jezelf: “Dit doet pijn. Ik voel me rot over mezelf.”

   Zonder oordeel, zonder analyse. Alleen erkennen wat er is.

   
   

2. Herinner jezelf eraan dat je mens bent.

   Je bent niet de enige die dit voelt. Iedereen kent momenten van twijfel of schaamte.

   De gedachte dat ik niet de enige ben die soms geconfronteerd wordt met deze gevoelens, vind ik geruststellend...

   
   

3. Wees vriendelijk.

   Vraag jezelf: “Wat heb ik nu nodig?” Misschien rust, een wandeling, een zachte aanraking, een bemoedigende gedachte. Je hoeft niets op te lossen. Je hoeft alleen goed te zorgen voor jezelf.

Door dit te oefenen, zal je merken dat er ruimte ontstaat. De scherpe rand van de zelfkritiek verzacht en er komt iets anders voor in de plaats: begrip, rust, veerkracht.

Levenslessen kunnen pijnlijk zijn

Het doel is niet om nooit meer fouten te maken, dat is onmogelijk. Het doel is om vriendelijker te worden voor jezelf, ook als je iets hebt gedaan waar je je niet goed over voelt. Zodat je weet: ik ben niet mijn fouten, ik ben degene die leert.

Als je zo naar jezelf kunt kijken, hoef je niet langer bang te zijn om te falen.

Dan wordt elk ‘potje’ gewoon een onderdeel van het leven. Het wordt iets waar je van groeit, niet iets dat je definieert. In elk potje is een wijze levensles te vinden.

Dat is de kracht van zelfacceptatie: weten dat je, met al je goede én minder goede kanten, precies goed genoeg bent zoals je bent.

Je bent welkom

Worstel je zo sterk met het gevoel dat je niet goed genoeg bent, dat je vaak niet lekker in je vel zit? Je bent welkom bij mij om samen te ontdekken hoe jij een nieuwe balans kunt vinden, waarin je zachter wordt voor jezelf. Op deze website vind je meer informatie over mij, mijn werkwijze en hoe je contact met me kunt opnemen.

Minke den Heijer