Tussen overspoeld raken en afsluiten: de derde weg van innerlijke balans vinden

Soms voelt het alsof we maar twee keuzes hebben als iets ons diep raakt. Dat kan zijn in het contact met anderen, op het nieuws of op straat. Dan kiezen we: óf we trekken een schild op en doen alsof het ons niets doet, óf we raken overspoeld en reageren vanuit heftige emotie.

Maar wat nou als er ook een derde manier is?

Een plek in onszelf van waaruit we geraakt kunnen worden, zonder te verdwijnen in pijn, verdriet of boosheid.

Wat we meedragen vanaf het allereerste begin

We komen allemaal met een bepaalde basis op aarde. Niet alleen fysiek, in de vorm van genen, maar ook energetisch. Onze cellen dragen herinneringen mee van onze ouders, en voorouders. Het licht van onze ziel schijnt met een eigen wijsheid en verlangen, door de cellen en voorziet ze van levensenergie. Ook de tijd in de baarmoeder laat sporen achter. De manier waarop we welkom geheten werden (of juist niet) kleurt hoe we veiligheid ervaren. Kortom, de blauwdruk waarmee we het leven starten is een complexe verwevenheid en dat maakt het vaak lastig om alles van onszelf te begrijpen. Hoe graag ons hoofd dat ook wil....

Waarom oude pijn soms ineens opspeelt

Het leven vormt ons. Vooral die eerste jaren van ons leven, ontwikkelen we een beeld van hoe de wereld in elkaar zit. Wat je kunt verwachten in relaties met anderen. Hoe we ons verhouden tot hen en tot het leven. Ervaringen uit onze kindertijd zorgen ervoor dat we bepaalde patronen, overtuigingen en angsten ontwikkelen. Soms, zonder dat we het meteen doorhebben, leeft er in ons een kindstuk dat ineens opspringt wanneer een oude wond geraakt wordt.

Je kent het misschien wel: iemand zegt iets kleins (bijvoorbeeld: “kun je even opschieten?”) en ineens voel je dat je hart samenknijpt. Niet omdat je nou per se langzaam was, maar omdat er vroeger iets in jou keer op keer ‘te langzaam’ gevonden werd. En dat doet pijn.

In welk deel van jezelf bevind je je?

In zo’n moment is het vaak het gekwetste kind in ons dat reageert. Niet de volwassene die weet dat één opmerking niet de maat is van jouw waarde.

Het is absoluut niet gek dat dit gebeurt. We bestaan uit zoveel verschillende delen. Gezonde, liefdevolle stukken. Krachtige, wijze delen. Maar ook kwetsbare, bange, of boze stukken. De vraag is: wie is er op dit moment actief?

En misschien nog belangrijker: wie mag er tegelijkertijd naast staan?

Ruimte maken voor 'geraakt zijn' en stevigheid = innerlijke balans vinden

Want dat derde pad (geraakt worden, maar niet overspoeld) vraagt om iets bijzonders. Het vraagt dat we kunnen voelen wat er geraakt wordt, zonder dat dat deel het stuur helemaal overneemt. Dat we kunnen zeggen: “Ja, dit doet pijn.”

En tegelijkertijd: “Ik ben hier. Met liefde. Voor mezelf.”

Dus je kunt jezelf toestaan geraakt te worden. Voelen wat een ervaring met je doet. En gelijktijdig je volwassen, liefdevolle deel uitnodigen. Dat deel dat weet: 'Ik kan dit dragen. Ik hoef niet alles op te lossen of te snappen, maar ik kan wel aanwezig zijn. Met compassie voor alles dat in mij leeft.'

Je hoeft het niet alleen te doen

Aanwezig blijven bij wat je voelt en opmerken welk deel van jou geraakt wordt, is geen trucje. Het is geen knop die je omzet. Maar het is wel iets wat je kunt oefenen.

Je kunt leren herkennen welk deel van jou reageert en een volwassen deel er naast blijven zetten. Op deze manier kan je steeds opnieuw de keuze maken om jezelf te ontmoeten vanuit liefde. Ook als je geraakt bent en in allerlei patronen schiet waar je niet trots op bent. Juist op die momenten.

In mijn praktijk ondersteun ik mensen die hiermee willen oefenen. Die willen leren hoe je meer aanwezig kunt blijven, ook als het moeilijk is of zeer doet. Zoals wordt gezegd: "If you can't feel it, you can't heal it." Je bent welkom...