Niet alleen: De kracht van helen in verbinding

Minke den Heijer
Apr 25
3 min read

Om de privacy van de vrouw in deze casus te beschermen is de naam Tamar bedacht.

Als het lichaam roept

Tamar kwam bij me met klachten waar ze zelf niet meer uitkwam. Hyperventilatie, rusteloze benen en een chronisch vermoeid gevoel beheersten haar dagen. De rusteloze benen hielden haar ’s nachts wakker. Juist op de momenten dat ze wilde ontspannen en opladen, begonnen ze te bewegen. Overdag leek elke taak een enorme opgave. Vooral als ze de deur uit moest, kreeg ze last van hyperventilatie.

Met een vermoeide blik vertelde ze me dat ze buitenshuis duizelig werd door een hoge oppervlakkige ademhaling. En thuis, waar niemand haar zag, kwam de spanning er helemaal uit. Telkens zocht ze afleiding: series kijken, eten, scrollen op haar telefoon. Alles om maar niet in stilte te hoeven zijn.

Want in de stilte voel je.

En dat kan eng zijn.

Weg van de stilte

We hebben allemaal onze manieren om weg te vluchten van wat we voelen. Troep eten, drinken, eindeloos scrollen, de televisie of harde muziek aan — maar vooral geen stilte. Geen contact met ons lijf dat signalen geeft. Dat lijf dat benauwd is, of juist verdoofd, omdat het niet gehoord wordt. Het lichaam spreekt, en als we niet luisteren, gaat het harder roepen. Of het valt stil.

Samen de stilte in

Stil worden is spannend. Zeker als je dat alleen moet doen. Het is een moedige stap om je open te stellen voor wat je voelt, voor wat er in je leeft. Daarom is het zo belangrijk dat je dat niet alleen hoeft te doen. In een therapeutische setting draait het om veiligheid, om verbinding. Om samen durven kijken naar dat wat zich laat zien. Je hoeft het niet alleen aan te gaan. Dat lukt overigens meestal ook niet door onze beschermingsmechanismen. Zij helpen ons vaak om niet weg te zakken in de pijn als we alleen zijn.

Wat wilden haar rusteloze benen zeggen?

Toen Tamar en ik samen gingen luisteren naar haar lichaam, ontdekten we iets bijzonders. Haar benen waren nog niet klaar met rennen. In een sessie waarin we echt contact maakten met haar benen, kwam een herinnering boven: als kind werd ze gepest. Op een dag achtervolgden een paar kinderen haar naar huis. Ze gooiden met stenen en viezigheid. Angstig rende ze naar haar achtertuin en verstopte zich in een hoekje, onzichtbaar voor haar moeder. Tamar wilde op dat moment verdwijnen. Haar paniekerige ademhaling probeerde ze onhoorbaar te maken. Ze schaamde zich. Ze wilde haar moeder niet belasten — die had het al zwaar genoeg. Maar liever was ze nog veel verder gerend. Naar haar oma. Haar veilige haven.

De onrust in haar benen begon één jaar na het overlijden van oma op te spelen. Precies toen ze een nieuwe, onveilige werkomgeving instapte. Haar veilige haven was verdwenen. De oude, onverwerkte stress en onrust borrelden op in haar lijf.

Voelen, helen, bewustzijn, lichaamsbewustzijn

Van vluchten naar voelen

In de therapie vond Tamar opnieuw een veilige plek. Een plek waar ze niet hoefde te vluchten, maar kon landen. We begonnen stap voor stap met het verwerken van de oude angst en afwijzingen. Haar benen werden rustig. Ze kon weer slapen. Ze kon weer ontspannen. Haar ademhaling kalmeerde. Niet alleen tijdens de sessies, maar ook thuis. Zonder televisie, zonder junkfood, zonder verdoving. Ze hoefde het niet meer alleen te doen.